Camera obscura, dagerotypy i klisze emulsyjne – to rzeczy, które już dawno stały się prekursorami memów, selfie i Instagrama. Ale kto stoi za tymi wynalazkami i jak one ewoluowały? Jaka jest krótka historia fotografii?
Historia fotografii zaczyna się na przełomie I i II tysiąclecia naszej ery. Alhazen ibn al-Haytham, arabski fizyk i matematyk, zaczął w tym czasie badać światło i naukowo opisał zasadę działania optycznej ciemni. Ciemnię tę dziś znamy jako camera obscura. Arabski naukowiec odkrył, że gdyby wyciąć otwór w zaciemnionej komorze, wpadające do niego światło rzucałoby odwrócony obraz na przeciwległą ścianę. To odkrycie stało się pierwszym krokiem do rejestrowania obrazów. Pozostało tylko wymyślić, jak utrwalić ten obraz. Oto historia fotografii prezentacja.
Pierwsze zdjęcie – historia aparatów fotograficznych
W 1812 roku fizyk Nicephore Niépce wynalazł camera obscura z obiektywem i chowanym tubusem. Pierwszymi zdjęciami na tym aparacie były zdjęcia okna mieszkania wynalazcy, które udało mu się utrwalić na papierze. Rok później Karl Gauss stworzył pierwszy obiektyw. Rozwój aparatu jako urządzenia przebiegał sprawnie, ale problemem było długie utrwalanie obrazu na dowolnym materiale. W 1826 roku francuski fizyk położył warstwę syryjskiego asfaltu, czyli mieszaniny węglowodorów i związków organicznych na wypolerowanej płycie cynkowej. Po zmyciu nieutrwalonej warstwy obraz okazał się negatywowy, co oznacza, że plama światła i cienia zamieniły się miejscami. Po pokryciu tuszem litograficznym i umieszczeniu na powierzchni papieru powstała fotografia.
Fotohistoria – rozwój heliografii
O eksperymentach Niepce’a dowiedział się francuski artysta i wynalazca Louis Jacques Mande Daguerre (1787-1851), autor słynnej paryskiej dioramy, trójwymiarowego obrazu. W 1829 r. zawarł z Niepcem porozumienie w sprawie badań w zakresie heliografii. W 1837 roku, po wielu latach eksperymentów, Daguerre wykonał pierwsze zdjęcie na powierzchni wypolerowanej srebrnej płytki nasączonej oparami jodu. Warstwa soli srebra nadała płytce właściwości światłoczułe. Daguerre umieścił srebrną płytkę w camera obscura, naświetlił ją 15 do 30 minut i wywołał w oparach rtęci. Otrzymany niestabilny obraz przemyto solanką i gorącą wodą. Dagerotyp był popularny w latach czterdziestych i sześćdziesiątych XIX wieku, dopóki nie znaleziono skuteczniejszych metod.
Krótka historia fotografii – szklana klisza fotografii
Postać George’a Eastmana (1854-1932) wyróżnia się w historii światowej fotografii. Jego geniusz polega nie tylko na wynalezieniu emulsji żelatynowej i szklanej kliszy fotograficznej, ale także na stworzeniu rozległej sieci laboratoriów fotograficznych, z których usług korzystamy do dziś.
W 1880 roku George Eastman założył firmę Eastmen Dry Plate and Film Company, która w 1892 roku została przemianowana na Eastmen Kodak Company. Nowa firma zajmuje się produkcją klisz fotograficznych i materiałów światłoczułych. W 1888 roku pojawia się pierwszy seryjnie produkowany aparat Kodak, a wraz z nim słynne motto firmy – „Naciśnij przycisk, a my zrobimy resztę!”
Historia fotografii prezentacja aparatu Kodaka
Aparat był prostym składanym urządzeniem typu pudełkowego, załadowanym rolką papieru światłoczułego na 100 zdjęć. Aparat był ładowany tylko w markowych punktach Kodaka. Po wykonaniu stu klatek właściciel aparatu przekazał go do firmowego laboratorium i otrzymał wraz z wydrukowanymi zdjęciami naładowany akumulator. Na początku XX wieku w Ameryce istniały tysiące takich punktów.
Pierwszy i drugi model aparatu Kodaka tworzył okrągłe, małoformatowe ujęcia. Decydował o tym rodzaj użytego materiału światłoczułego. W 1889 roku Eastman wynalazł przezroczystą folię wielkoformatową, na której można optycznie drukować zdjęcia z powiększeniem. Aparat sprzedał się w milionach egzemplarzy na całym świecie i zdołał zmienić fotografię w jedno z najpopularniejszych hobby na świecie.
Aparaty na kliszę 35 mm – ponadczasowa Leica
W 1911 roku niemiecki inżynier Barnack, który wcześniej pracował dla Vetzlara, podjął pracę w firmie optycznej Ernst Leitz i przystąpił do opracowania pierwszego na świecie kompaktowego aparatu dalmierzowego wykorzystującego wąską kliszę 35 mm. W 1913 roku Barnack przedstawił kierownictwu całkowicie ukończony model, ale produkcja nowego aparatu została opóźniona z powodu wybuchu I wojny światowej. W 1924 roku wypuszczono pierwszy produkcyjny model aparatu Leica (skrót od Leitz Camera) z okienkiem w formacie 24×36 mm i migawką z tkaniny z rozcięciem na kurtynę. I tu zaczyna się całkiem nowa fotohistoria. Leica wyposażona w wysokiej jakości składany obiektyw tubusowy, dobrze zaprojektowana, mała i poręczna stała się uznanym kanonem światowego przemysłu fotograficznego. Liczne egzemplarze oparte na Leici, w tym radzieckie FED-y i Zorki, zalewają rynek, ale żaden z nich nie dorównuje w pełni prototypowi. Co więcej, charakterystyczne cechy pierwszych aparatów Leiki można dostrzec we wszystkich bez wyjątku nowoczesnych aparatach małoformatowych na kliszę.
Współczesne aparaty – historia aparatów fotograficznych
Współczesna sztuka fotografii, w której dominującą rolę odgrywa fotografia cyfrowa, opiera się na odkryciu Russella Kirshawa, który w 1957 roku zbudował skaner zdolny do robienia zdjęć w rozdzielczości 176 na 176 pikseli. Idąc tym tropem, w 1969 roku Willard Boyle i George E. Smith stworzyli pierwszą matrycę światłoczułą. Pierwszy aparat cyfrowy w historii powstał 6 lat później. Od połowy lat 80. prawie wszystkie wiodące marki fotograficzne i wielu elektronicznych gigantów pracowało nad stworzeniem aparatów cyfrowych. W 1984 roku Canon tworzy Canon D-413 o dwukrotnie większej rozdzielczości niż konkurencja.
W 1991 roku firma Kodak dodała treści cyfrowe do profesjonalnego aparatu Nikon F3, nazywając go Kodak DSC100. Nagranie odbywało się na dysku twardym umieszczonym w osobnej jednostce, która ważyła około 5 kg. Wyścig cyfrowy zaczął więc nabierać rozpędu. Obecnie istnieją tysiące modeli aparatów cyfrowych, kamer i telefonów z wbudowanym aparatem. Maraton trwa nadal, tak jak historia aparatów fotograficznych!